قبح شراب و شرابخواری بر هیچ عاقل و متدینی پوشیده نیست. اما هستند کسانی که اهل نمازند ولی گاهی وسایس شیطانی آن ها را به سمت شرابخواری سوق می دهد. از طرفی احادیث بر این دلالت دارند که نماز شرابخوار تا چهل روز مورد پذیرش پروردگار قرار نمی گیرد.
حال سوال می شود که اگر نماز قبول نیست پس اصلا چرا تا چهل روز نماز خوانده شود؟ و بهتر نیست شرابخوار بعد از چهل روز نماز هایش را از سر بگیرد؟
جواب این سوالات زمانی مشخص می شود که تفاوت شرط قبولی اعمال با صحت آن مشخص شود.
تفاوت قبولی اعمال با صحت عمل
صحت يعني مطابق بودن"مأتي به" با "مأمور به" يعني آن عملي كه مكلف انجام مي دهد، مطابق باشد با آن چيزي كه به آن امر شده است. مثلا فرض كنيم نماز داراي چهارده جزء و شرط داخلي است از نيت و قيام گرفته تا تشهد و سلام. اگر شارع مقدس به اين چهارده جزء امر نموده است مكلف هم بايد همان را بدون كم و كاست انجام بدهد. اكنون اگر مكلف تمام چهارده جزء و شرط را بي كم و كاست انجام بدهد، در اين حال گفته مي شود كه "مأتي به" مطابق با "مأمور به" است و در نتيجه صحت محقق مي شود. چون فرض بر اين است كه "مأمور به" چهارده جزء است و مكلف هم تمام چهارده جزء را به جا آورده است، پس نمازش صحيح است.
قبول، يعني اين كه عمل مورد عنايت و پذيرش مولا قرار گيرد و در نتيجه از مولا اجر و پاداش بگيرد. براي قبولي عمل، بايد عمل به كيفيتي انجام گيرد كه نظر مولي را تامين كند و مولا از آن خشنود شود. با توجه به اين مقدمه، براي آن كه نماز نشان قبول به خود بگيرد، بايد داراي آب و رنگ خاصي باشد و روح نماز كه همان حضور قلب است در كالبدش وجود داشته باشد.
شراب روح ایمان را متزلزل مى سازد و روح ناآرام و بى قرار و بدون اتکاء، هرگز فیض الهى و ارتباط معنوى را درک نخواهد کرد، اگر روح نمازگزار استعداد و قابلیت خود را از دست بدهد مانند ظرفى خواهد بود که واژگون در زیر بارش باران قرار بگیرد.